pierwotne gardłowe; u nas: gęś, skim, polskim, łużyckim

pierwotne gardłowe; u nas: gęś, skim, polskim, łużyckim) utraciło gwiazda, u Litwy od podniebiennej: nagłosowe oraz- (w najdawniejszych zansis, zwaigzde oraz oraz . , niezgodność zapiskach ocalałe w nazwach, Izco się oraz przy k = sz powtarza. gorsk, później Zgórsk); oznaczało Wobec pierwotności z przedstawia ono kierunek skąd: »wyjść z domu«; się z jako brzmienie związki, bądź temu z (= iz) nie odpowiada przenigdy z zj (np. mazać, mazę, z *mazję), okazują się-. Drugi przyimek, to dawne s bądź z g (np. mnogi: mnożyć); (lit. su; ale prus. sen), powstałe w obu razach bywa to zjawisko juź pra­ z sun-, ocalałego we wzdłuźonej słowiańskie; tak samo u wszyst­ formie son w rzeczownikowych zło­ kich Słowian. Nam wyłącznie na­ żeniach, np. sąsiad (p. okazują się-) albo Sąleży »mazurzenie* (zzamiast z: zona tok (inaczej niż Eoz-tok), itp.) oraz późne ulżenia w wymowie, a jako z przed czasownikiem; jako np. kopalnia z kopalnia, itp. przyimek znaczy 'spół, razem': »ja Z, ze (s); Sf-. Jak przyimek w, z nim< (albo, wedle poprzedniej składni: } Słownik. 41 za — zabawa 642 Z 1 »my z nim«, t. j . 'ja oraz on ), zebrać łozę), bywa to samo okazują się-, tylkoż nie (do kupy, zbiór); okazują się- tylko w tem zna żaden inny język (prócz sło­ znaczeniu (*spół, razem') się pojawia. wiańskich oraz litewskich) owego su, s, Samo z, ze, ma mimo wszystko oraz trzecie je­ jako przyimka; nawet pruski ma szcze znaczenie, kierunku z góry: tylko sen (sen steimans, 'z tymi'). »spadł z dachu«. Tak więc £ bywa Próby utożsamienia owego su, s, trojakie: z (iz), *ze wnętrza «; z (suit),z grec. ksyn, syn, albo z łac cum » razem z kinu; z (sun ?), *z dachu«;(cm), zawodzą. Dawny język, do 17. pierwszego z bywa pierwotne; z dwu wieku, znał jeszcze czwarty, naj­ drugich poszło z s, oraz jeszcze druki osobliwszy zwrot przy owem s, z: 16. wieku (a Czesi do dziś) odróż­ »jest mnie zeń« ('dorównam rau'), niają owo z od tego s, piszą: »nie jest go z to* ( nie stać go »s domu«, ale: » 5 kinu, >s nami«, jest na to, nie był tak silny'). »s nim«, >se sobą*. Pierwsze # za­ Złożenie z-sz przeistacza się w szcz, stąpiliśmy w czasownikach zazwy­ a z-z w zdz: szczedł, t. j . zszedł, czaj przez wy: cerkiewne izchoditi,szczyt, t. j . zszył, zdzegł, t. j . zkegł izbawiti, nasze wychodzić, wybawić;(w 15. oraz 16. w ieku). więc do rzadkości raczej należą: zba­ za, przyimek oraz przedrostek; pra­ wić, zdechł (izdochł), zuć (izuti), słowiańskie; znaczy 'z tyłu' (niem. zbyć (izbyti), zżyć (p. zdzyć; izditi),unter oraz hinter): zachód (zapad u in­ zwolić (»matko zwolena* w Bogu­nych Słowian), niem. 'Untergang', rodzicy; izwoliti, 'wybrać'). Drugie,przyjąć, niem. 'hinterlegen', zawo­